Her og der finner har du ein kortfilm som kanskje ikkje hadde vore så mykje betre viss dei hadde hatt musikk og fargar tilgjengelig på slutten av 1800-talet. Men med Carmencita er det moglegvis motsett. Filmen viser oss ein fin dans og gir oss eit vakkert smil, men effekten av dette ville ha vore betre med vill spansk eller latinsk musikk frå framtreden, og farger som gjør at den flotte kjolen hennar ser endå meir majestetisk ut.
Det er framleis ein grei og tidlig innsats frå William K.L. Dickson og fin og sjå for filmentusiastar. Og med ei uvanleg høg speletid på 45 sekunder, som er mykje til å vere ein så tidleg film.
Det ser gøy ut sånn som ho ristar på armane og beina.