Uavhengig av kva Woody Allen gjer elles i livet, så skin han verkeleg gjennom filmane sine. Akkurat som hovudpersonen i denne filmen som ikkje får løyst sine personlege problem, så er Woody Allen i denne knipa kvar dag. Han lar filmane snakke for seg, og styrer unna søkelyset. Deconstructing Harry viser korleis han føler om korleis media behandlar ham.
Deconstructing Harry viser nokon av dei betre rare sidene til manusforfattaren Woody Allen og regissøren Woody Allen. Den mykje brukte effekten jump cut er med på å skape ei verd som ikkje heng saman med resten. Når alt går så er det ingen jump cuts. Når ting har forverra seg, er bruken av jump cuts med på å forsterke det ytterlegare. Også ein ufokusert effekt verkar å vere ny og er også morosam. Den vesle framferda til Robin Williams ser ikkje ut til å gi mykje meining, men var eit morosamt bidrag. Same effekt bruker Woody Allen på seg sjølv seinare i filmen i ei herleg morosam scene.
Filmen har mange lag, men er ikkje spesielt forvirrande av den grunn. Måten Woody Allen brukar skodespelarar til å portrettere skodespelarar, gjer at filmen skil seg ut. Det handlar mykje om å sjå kva som skjer i neste scene, og ikkje berre kva som skjer med Harry.
Woody Allen brukar interessante teknikkar og ei smart handling for å gjere dette til ein svært god film.