Ein av dei mest sjarmerande og effektfulle delene av den Oscar-vinnande The English Patient av Anthony Minghella er evna til filmen til å vere ein storfilm på linje med klassisk Hollywood-film. 1990-talet består av mykje enkel film, men dette er eit fint unntak.
Filmen er basert på ein roman av same namn. Det er ei historie som tar for seg både fortid og notid. Handlinga handlar om den same karakteren i begge tidene, ein engelsk pasient i ettertid av andre verdskrig.
Ralph Fiennes spelar den engelske pasienten som har blitt alvorleg skada etter eit flykrasj. Han blir tatt vare på i ei isolert kyrkje av ein einaste sjukepleiar som på elegant vis blir spelt av Juliette Binoche. Sett bort frå å bli kjent med sin hardt skada pasient, lærer ho om fortida hans då ein framand mann dukkar opp som har kjent pasienten før.
Dette er berre ein av dei to flotte historiene som utgjer filmen. Den andre er fortalt i form av tilbakeblikk, er fortida til pasienten, og kva han gjorde før han blei skada og døyande. Forhistoria blanda med notida og kjærleiksaffæren hans som på tragisk vis endra livet hans for alltid.
For å gå rett på sak så er The English Patient ei kjærleikshistorie med eit episk preg, og det er nydeleg. Eg likte godt korleis forholdet mellom Ralph Fiennes og Kristin Scott Thomas blomstrar på skjermen.
Vanlegvis er det slik i kjærleikshistorier, sånn som i den seinare filmen til Anthony Minghella som er Cold Mountain, at romantikken framstår som meir full av lyst enn oppslukande. Nokon kjærleiksscener har deler som heller kan bli assosiert med lyst enn kjærleik, men ettersom dei er så godt laga og ikkje forhasta, så kjem det likevel fram at det er ekte kjærleik mellom desse karakterane.
Skodespelet er bra over heile linja. Juliette Binoche gjer ein kjempegod jobb og vann ein Oscar. Willem Dafoe spelar ein kynisk og udefinerbar type, og er på sitt beste her. Og så er det sjølvsagt Ralph Fiennes og Kristin Scott Thomas og deira portrett av to svært forelska personar.
Men alt kan ikkje vere perfekt, og heller ikkje i The English Patient. Det er ein litt for lang film, med nokon unødvendige avstikkarar. Som det andre forholdet til Juliette Binoche med ein fyr spelt av Naveen Andrews.
Uansett er det lett å sjå forbi desse tinga i det store og heile. Og ein film som kan måle seg med både episke og romantiske filmar frå heile hundreåret.