I ein film om pengar, makt, grådigheit, innsidehandel og bedrageri er det ikkje uventa at ein Hollywood-film vel å moralisere og at karakterane vil få som fortent, ta til fornuft eller noko liknande. Wall Street mistar den mørke side av pengespelet og suksessjaget på grunn av dette, og blir for uskyldig for min smak.
Visse krav bør eg kunne stille til ein Oscar-vinnar, og sjølv om eg aldri kjeda meg eller mislikte filmen, forventa eg meir.
Charlie Sheen og Michael Douglas er på plass og leverer gode prestasjonar, filmen har eit flott 1980-talspreg, men får ingen klassikarstatus av meg.